De wekker had ik gezet om kwart voor acht, maar ik word ruim eerder wakker. Ik zie nu pas wat een geweldige kamer ik eigenlijk heb, het is een soort luxe mini-appartement, waar menig twee of drie sterren hotel jaloers op zou zijn.
Het ontbijt wordt geserveerd in de veranda, met uitzicht op de weide, waar twee ezels grazen. De gastheer en -vrouw maken een praatje - ze constateren verheugd dat de ezels me niet wakker hebben geiaad - maar daarna blijven ze gelukkig niet plakken en gaan hun eigen weg.
Voor ik afscheid neem vraag ik mevrouw om een pleister, want de pomp-blaar op mijn linkerhand is nog niet echt genezen, en hij maakt het lastig om het stuur goed vast te houden. Volgespoten met ontsmettingsspray en voorzien van een pleister ga ik op weg.
Het fietsen lijkt beter te gaan dan gisteren, en ik geniet van het landschap, dat telkens mooier wordt. In Lunéville houd ik een koffiestop voor het Chateau des Lumières: heerlijk om weer een beetje Franse grandeur te zien.
Na vele heuveltjes op en af zie ik de eerste wijnranken. Dit is een mooi moment voor een pauze. Ik kijk op mijn telefoontje en verneem verheugd dat Winkler zijn eindexamen heeft gehaald. Volgend jaar gaat hij naar Delft, ik ben erg benieuwd hoe het hem zal vergaan - hopelijk gaat hij in oktober een paar dagen mee naar Sicilië, dan kunnen Pablo en ik zijn verhalen horen.
Ondertussen is het fors warmer geworden, de thermometer staat ruim boven de dertig graden. Ofschoon er nu iets meer vlakke stukken zijn, is fietsen in deze omstandigheden best hard werken.
Het is twee uur, ik besluit mijn nacht alvast te plannen, en bel een hotel in Corre, dat is over 70 km. Het hotel heeft plaats. Op de vraag hoe laat ik aan denk te komen zeg ik veiligheidshalve 8 uur. 'Als je ook wilt eten, trap dan wat harder, want het restaurant sluit om 8 uur', krijg ik te horen.
Ik ga op weg, en de eerste uren zit ik goed op het diner-schema, maar rond 5 uur - het is nog steeds 31 graden - zit ik helemaal stuk. Ik ga even onder een boom liggen en wil graag een tukje doen, maar omdat ik vrees zo mijn diner te missen - veel andere opties zullen er in Corre vast niet zijn - ga ik weer op weg.
Bij Jasonville ga ik over de waterscheiding. Reed ik eerst in landschap waar het water via de Maas en Moezel naar de Noordzee werd afgevoerd, nu rijd ik in landschap dat via de Saône en Rhône afwatert in de Middellandse zee. Ik constateer tevreden dat ik nu dus echt in het zuiden ben.
In Darney, op 20 km van Corre, koop ik doodvermoeid twee colablikjes bij een postagentschap, en bij een apotheek haal ik speciale pleisters voor de blaar, die nog steeds behoorlijke last geeft. Ik ben moe en wil ermee uitscheiden, maar het plaatselijke hotel heeft enkel nog een mooi uithangbord - kamers verhuren doen ze al lang niet meer.
Dus toch naar Corre. Maar dan gaat het opeens veel makkelijker: een dorpspomp levert heerlijk koud water, ik maak een kleine shortcut - er is echt niemand op de weg, dus dan kunnen gele wegen ook aangenaam zijn - en ik krijg als verrassing een 4 km lang stuk omlaag, waar ik nauwelijks hoef te trappen. Als enig mens rijd ik door bossen en velden, er is geen kip op straat; andere dieren zijn er op dit late uur wel: een buizerd (buteo-buteo, leerden Pablo en ik onlangs), een trotse fazant en een wegspringend hert zorgen voor een heuse mini-safari.
Om half negen kom ik bij het hotel-restaurant aan. 'Ga maar meteen zitten, dan maak ik nog wat te eten', zegt de waard. Eendenlever met aangebrande stokbroodjes, vlees met frieten die verdrinken in saus, en middelmatige kazen worden me geserveerd, maar het kan me niets schelen, want ik voel me de koning te rijk: ik heb het weer gehaald!
Hoéville - Corre
Afgelegde afstand: 123,86 km
Fietstijd: 6:53 h
Gemiddelde snelheid: 18,20 km/h
Maximale snelheid: 53 km/h
Totaal afgelegde afstand: 290,45km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten